Evenveel punten als Shirov

Florian en Jeroen

Ook kinderen kunnen wapens zijn. Toen we buiten kwamen en nietsvermoedend aan het kuieren sloegen, bleek de binnenstad vol met mensen die, wél het een en ander vermoedend, ergens op aan het wachten waren. Wij wilden ons hier niet al te veel van aan trekken, maar werden al snel opgeschrikt door een hoop kabaal. Geen Brabanders dit keer, maar de jaarlijkse (?) auto- en motorshow in hartje centrum. Minutenlang bromde, knetterde, knalde en vroemde het ene na het andere opgevoerde voertuig langs. Traditie, oké, maar waarom werd er massaal met Amerikaanse vlaggen gezwaaid? Hèh.

Even later waren we wellicht getuige van de geboorte van een nieuwe traditie. Een stuk of dertig man met beginnende buikjes had Batmanpakken aangetrokken en zich op de stoep verzameld. Het geheel kwam vervolgens klossend in beweging, begeleid door onduidelijke leuzen. Wij dachten ‘Wij willen pizza’ op te vangen. Ook beginnende buikjes willen iets. We wilden ons graag bij hen voegen, maar werden niet geaccepteerd. Bij ons ontbraken de buikjes. Hier wordt nog aan gewerkt.

Een andere verkleedpartij vond plaats in de Alberta Iela. Het honderdjarig bestaan van de straat werd gevierd. Gehuld in traditionele kledij vermaakte men zich met vele activiteiten. Ook hier vielen wij uit de toon. Capuchons en vesten waren er immers nog niet in 1914. De mensen zagen er bovendien veel te mooi uit, dus we gingen er maar snel vandoor.

Geen betere voorbereiding op een schaakpartij dan een goede maaltijd. Olga had rasols gemaakt en wachtte vlakbij de Daugava op ons. Een sprintje over een veel te lange brug bracht ons op Kipsala, het slaperige eiland waar een immens sportcentrum staat. We spelen in het Letse equivalent van de RAI.

Het toernooi begint. Chris speelde tegen een doorgewinterde Russische grootmeester. In een opening waar Chris minder in thuis is (‘Fuck my life’), raakte hij al snel in de problemen. Chris gaf een pion voor compensatie, maar de compensatie bleef uit. Daarna verloor hij nog meer materiaal en hield hij het snel voor gezien. Jeroen speelde een Franse fidemeester weg, maar faalde jammerlijk in de verzilvering van het grote voordeel. Tot overmaat van ramp ging hij op zet 39 door zijn vlag (op zet 40 komt er tijd bij). Florian speelde tegen een Letse grootmeester. In een Siciliaanse Najdorf ging het lange tijd goed. Tegengestelde rokades leverden aanvalskansen voor beide partijen op. Het spel golfde wat op en neer, maar in tijdnood uitte de routine van de grootmeester zich en was het eindspel niet meer in te redden. Drie nullen dus, maar een pleister op de wond is dat Shirov, de hoogstgeplaatste speler, verrassend verloor en wij nu samen met hem de gedeelde laatste plaats bezetten.

Daar dronken we op in Folkklubs. Het honingbier viel wisselend in de smaak (Jeroen: “Walgelijk!”; Chris en Florian: “Jammie!”), dus Jeroen ging maar op zoek naar Fransen om te hoeken. Chris wilde per se een kaartspel spelen om zichzelf dronken te voeren. Dat lukte hem wonderwel. Hij leerde zelfs tegelijkertijd wat Letse woorden. Maar Florian kon hem echt niet meer helpen toen hij vroeg: “Hoe zeg je: ik ben dronken en snap er geen kut van.” Tegen wie hij dat wilde zeggen, leest u in een volgende blog. Eerst gaan we wat doen. Straks spelen Florian en Jeroen tegen talentvolle kinderen en mag Chris het tegen een Française opnemen. Hij is al wakker. Jeej.